Nadprzewodzący materiał odpycha pole magnetyczne a ferromagnetyczna warstwa przyciąga go ponownie. Rezultatem tego procesu jest zerowego pola magnetycznego wewnątrz rurki bez jakichkolwiek zniekształceń wokół niego. Metalowy przedmiot, który jest położony wewnątrz rurki jest więc niewidzialny dla magnesu.

To jest pierwsze eksperymentalne potwierdzenie możliwości tzw. płaszcza magnetycznej niewidzialności. Aby eksperyment można było wykonać rurka musi być schłodzona azotem do -195 stopni Celsjusza. Taka temperatura jest potrzebna dla materiałów nadprzewodzących do osiągnięcia pożądanych właściwości.

Badania te mogą mieć praktyczne zastosowanie w medycynie, na przykład - u osób z rozrusznikiem serca lub implantu ślimakowego, którzy muszą wykonać rezonans magnetyczny.